ခ်စ္ေနခ်ိန္မွာ အခ်စ္ကစိတ္ကူးယဥ္ဆန္တယ္။ ဖမ္းဆုပ္လို႔ မရဘူး။
ရယူၿပီးခ်ိန္မွာ အခ်စ္က လွပခ်ဳိၿမိန္တယ္။
လြမ္းေဆြးခ်ိန္မွာ အခ်စ္က ခါးသက္တယ္။
အသဲကဲြခ်ိန္မွာ အခ်စ္က ခိုကိုးရာမဲ့ လဲၿပိဳလို႔...
"ဘာျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္တာလဲ"
ေအးစက္စက္ေျမျပင္ေပၚ လဲက်ရင္း အခ်စ္ကေမးတယ္။
"ဝါသနာနဲ႔ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကိုပဲ လိုခ်င္ခဲ့တာ"
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ေကာက္ယူပါ။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးရွိတယ္ဆိုတာ ေနာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားသိမွာပါ" အခ်စ္က ခခယယေတာင္းဆိုတယ္။
"ဟို...."
အခ်စ္ရဲ႕ခယေတာင္းဆိုမႈမွာ ကိုယ္ေတြေဝေနမိတယ္။ ေျပာစရာ စကားလံုး ကိုယ္ရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္အေတြးထဲမွာ အခ်စ္ကျဒပ္မဲ့ပစၥည္း.... မျမင္ႏိုင္ဘူး၊ ဆုပ္ကိုင္လို႔မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခ်စ္နဲ႔ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ၾကားမွာ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကိုေရြးဖို႔ ကိုယ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့အခ်စ္ကို မၾကည့္ရက္ခဲ့လို႔ ခါးခ်ဳိးဦးညႊတ္ၿပီး အခ်စ္ကို ကိုယ္ေကာက္ယူလိုက္မိျပန္တယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အခ်စ္က ကိုယ့္လက္ဖဝါးထဲမွာ တလက္လက္ေတာက္ပၿပီး ေႏြးေထြးတဲ့ေရာင္ျခည္ေတြ ယွက္ျဖာေနတဲ့ ပုလဲတစ္လံုးလို႔ ကိုယ္ခံစားမိတယ္။
ဒါေပမယ့္....
"ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈကို နားလည္ေပးပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ အခ်စ္က ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေလာက္ အေရးမႀကီးဘူးလို႔ ကိုယ္ထင္တယ္"
ေနာက္ဆံုး အခ်စ္ကို ကိုယ္တီးတိုးေတာင္းပန္ရင္း လႊတ္ခ်ဖို႔ျပင္တယ္။
"မလုပ္ပါနဲ႔... ကြၽန္ေတာ့္ကို လႊတ္မခ်ပါနဲ႔ ... ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပါင္ႏွံၿပီး အလိုရွိတဲ့ ပစၥည္းနဲ႔လဲယူပါ။ တစ္ေန႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို သတိရတဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ္ကို ျပန္လာဝယ္ပါ"
အခ်စ္ကို လက္ဖဝါးထဲထည့္ၿပီး အခ်စ္အေပါင္ဆိုင္ဆီ ကိုယ္ေရာက္ခဲ့တယ္။ အေပါင္ဆုိင္ပိုင္ရွင္က ေခါင္းမေဖာ္ဘဲ ေမးတယ္။
"ဘာနဲ႔ လဲမလဲ?"
"ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္နဲ႔ လြတ္လပ္မႈ" စိတ္ထင့္ထင့္နဲ႔ ကိုယ္ေျဖတယ္။
"အခ်စ္ကိုထားၿပီး သြားႏိုင္ပါၿပီ"
ကိုယ့္အခ်စ္ကို အိတ္တစ္အိတ္ထဲထည့္ၿပီး အိတ္ေပၚအမွတ္တစ္ခုကပ္လိုက္တာကို ကိုယ္လွမ္းျမင္လိုက္တယ္။
"ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္နဲ႔ လြတ္လပ္မႈ" ကို ပိုက္ၿပီး အေပါင္ဆိုင္က ကိုယ္အေျပးထြက္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆံုး အခ်စ္ရဲ႕ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈေတြကင္းခဲ့လို႔ ကိုယ္လြတ္လပ္ခဲ့တယ္။ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ကိုယ္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဝဲပ်ံႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကာလတစ္ခုအေရာက္မွာ "အထီးက်န္ျခင္း" ဆိုသူတစ္ဦးက ကိုယ္သတိမထားမိခ်ိန္ ကိုယ့္အနားေရာက္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ကိုယ္ဘယ္လိုမွ ျငင္းပယ္၊ ေမာင္းထုတ္လို႔ မရခဲ့ဘူး။ ဒီလိုအခ်ိန္ခါမ်ဳိးမွာ အခ်စ္ကို ကိုယ္ျပန္သတိရမိတယ္။ လွပတဲ့ေရာင္ျခည္ေတြ ယွက္သန္းထားတဲ့ အခ်စ္ကို ကိုယ္ျပန္လြမ္းဆြတ္မိတယ္။
အခ်စ္အေပါင္ဆိုင္ထဲ ကိုယ္တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္။ အေပါင္ဆိုင္ထဲမွာ အိတ္ႀကီးအိတ္ေသးေတြ အျပည့္ခ်ိတ္လို႔.. အေပါင္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ႀကီး ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနခဲ့တယ္။
"၁၉၉၈ခုႏွစ္ ဇြန္လကအခ်စ္ကို ျပန္ဝယ္ခ်င္လို႔ပါ"
"ဘာနဲ႔ ဝယ္မလဲ?"
ရင့္ေရာ္ေနတဲ့အသံနဲ႔ အေပါင္ဆိုင္ပိုင္ရွင္က ကိုယ့္ကို ေအးစက္စက္ေမးတယ္။
"ကိုယ္ရဲ႕အခုလက္ရွိနဲ႔ အနာဂတ္ အရာအားလံုး... ၿပီးေတာ့ အသဲႏွလံုးတစ္စံုနဲ႔ ျပန္ဝယ္မွာပါ" ေတြေဝမႈကင္းတဲ့အသံနဲ႔ ကိုယ္ျပန္ေျဖတယ္။
တုန္ရီေနတဲ့လက္နဲ႔ အိတ္ကို ကိုယ္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အိတ္ထဲအခ်စ္က အရင္အတိုင္း လွပၾကြရြေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ အခ်စ္ကို တယုတယ ကိုင္တြယ္ရင္း အေပါင္ဆိုင္က ကိုယ္လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။
အရင္က တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း ကိုယ္မသိခဲ့လို႔ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ လက္ထဲကအခ်စ္ လြတ္မက်ေအာင္ ကိုယ္ဂရုတစိုက္ရွိခဲ့တယ္။ အခ်စ္ကို ဂရုစိုက္ေနခဲ့လို႔ ေရွ႕ကလမ္းကို ကိုယ္ေသခ်ာမၾကည့္ခဲ့မိဘူး။ ေလျပင္းတိုက္ေနတဲ့ ရာသီဥတု အေျခအေနကိုလည္း သတိမရခဲ့ဘူး။ကိုယ္သတိတစ္ခ်က္အလြတ္မွာ ဒီႏွစ္ရာသီရဲ႕ နံပါတ္(၃)ခုေျမာက္ "အမွန္တရား"ဆိုတဲ့ ေလျပင္းက ကိုယ့္လက္ထဲက အခ်စ္ကို လြတ္က်ေအာင္ တိုက္ခိုက္သြားခဲ့တယ္။
ကိုယ့္လက္ထဲကအခ်စ္ ျပဳတ္က်ၿပီး သဲေတြျဖစ္သြားတာကို ကိုယ္မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရတယ္။
"ဟင့္အင္း.. ဒါ ငါ့အခ်စ္မဟုတ္ဘူး။ ငါ့အခ်စ္က ပုလဲေတြ"
အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ကိုယ္ေအာ္ဟစ္မိတယ္။ အခ်စ္က ဘာျဖစ္လို႔ အမွန္တရားဆိုတဲ့ ေလျပင္းဒဏ္ကို မခံႏိုင္မွန္း ကိုယ္နားမလည္ခဲ့ဘူး။
"အခ်စ္ဆိုတာ ပင္လယ္ထဲက သဲေတြပါပဲ။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ တယုတယ ဂရုစုိက္မယ္။ လြမ္းဆြတ္ျခင္း၊ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ စြတ္စိုေစမွ သူဟာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲ အနယ္ထိုင္ၿပီး ပုလဲျဖစ္သြားတာ"
"အခ်ိန္" လို႔ ေခၚတဲ့အဘိုးအိုက မလွမ္းမကမ္းကေန ကိုယ့္ကိုလွမ္းေျပာတယ္။
"အခ်စ္ကို ခင္ဗ်ားခဲြထားတာ ၾကာခဲ့လို႔ ခင္ဗ်ားရဲ႕အခ်စ္က အရင္လို ပုလဲမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေလျပင္းရဲ႕ဒဏ္ကို သူမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ သဲအျဖစ္ လႊင့္ပါးသြားခဲ့ရၿပီ"
လက္ထဲက သဲေတြကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ကိုယ့္ရင္ေတြ တဆစ္ဆစ္နာက်င္ေနမိတယ္။ အရင္က တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ဘဲ ခုမွအဖိုးတန္မွန္း သိတဲ့အခ်စ္ကို ကိုယ္တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပြ႔ဖက္ထားခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သဲေတြက ကိုယ္လက္ညႇိဳးၾကားထဲကေန စီးက်သြားကုန္တယ္။ အခ်စ္က သဲမႈန္အျဖစ္ ကိုယ့္အနား လြတ္က်ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ျပန္တယ္။
ရယူၿပီးခ်ိန္မွာ အခ်စ္က လွပခ်ဳိၿမိန္တယ္။
လြမ္းေဆြးခ်ိန္မွာ အခ်စ္က ခါးသက္တယ္။
အသဲကဲြခ်ိန္မွာ အခ်စ္က ခိုကိုးရာမဲ့ လဲၿပိဳလို႔...
"ဘာျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္တာလဲ"
ေအးစက္စက္ေျမျပင္ေပၚ လဲက်ရင္း အခ်စ္ကေမးတယ္။
"ဝါသနာနဲ႔ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကိုပဲ လိုခ်င္ခဲ့တာ"
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ေကာက္ယူပါ။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးရွိတယ္ဆိုတာ ေနာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားသိမွာပါ" အခ်စ္က ခခယယေတာင္းဆိုတယ္။
"ဟို...."
အခ်စ္ရဲ႕ခယေတာင္းဆိုမႈမွာ ကိုယ္ေတြေဝေနမိတယ္။ ေျပာစရာ စကားလံုး ကိုယ္ရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္အေတြးထဲမွာ အခ်စ္ကျဒပ္မဲ့ပစၥည္း.... မျမင္ႏိုင္ဘူး၊ ဆုပ္ကိုင္လို႔မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခ်စ္နဲ႔ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ၾကားမွာ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကိုေရြးဖို႔ ကိုယ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့အခ်စ္ကို မၾကည့္ရက္ခဲ့လို႔ ခါးခ်ဳိးဦးညႊတ္ၿပီး အခ်စ္ကို ကိုယ္ေကာက္ယူလိုက္မိျပန္တယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အခ်စ္က ကိုယ့္လက္ဖဝါးထဲမွာ တလက္လက္ေတာက္ပၿပီး ေႏြးေထြးတဲ့ေရာင္ျခည္ေတြ ယွက္ျဖာေနတဲ့ ပုလဲတစ္လံုးလို႔ ကိုယ္ခံစားမိတယ္။
ဒါေပမယ့္....
"ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈကို နားလည္ေပးပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ အခ်စ္က ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေလာက္ အေရးမႀကီးဘူးလို႔ ကိုယ္ထင္တယ္"
ေနာက္ဆံုး အခ်စ္ကို ကိုယ္တီးတိုးေတာင္းပန္ရင္း လႊတ္ခ်ဖို႔ျပင္တယ္။
"မလုပ္ပါနဲ႔... ကြၽန္ေတာ့္ကို လႊတ္မခ်ပါနဲ႔ ... ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပါင္ႏွံၿပီး အလိုရွိတဲ့ ပစၥည္းနဲ႔လဲယူပါ။ တစ္ေန႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို သတိရတဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ္ကို ျပန္လာဝယ္ပါ"
အခ်စ္ကို လက္ဖဝါးထဲထည့္ၿပီး အခ်စ္အေပါင္ဆိုင္ဆီ ကိုယ္ေရာက္ခဲ့တယ္။ အေပါင္ဆုိင္ပိုင္ရွင္က ေခါင္းမေဖာ္ဘဲ ေမးတယ္။
"ဘာနဲ႔ လဲမလဲ?"
"ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္နဲ႔ လြတ္လပ္မႈ" စိတ္ထင့္ထင့္နဲ႔ ကိုယ္ေျဖတယ္။
"အခ်စ္ကိုထားၿပီး သြားႏိုင္ပါၿပီ"
ကိုယ့္အခ်စ္ကို အိတ္တစ္အိတ္ထဲထည့္ၿပီး အိတ္ေပၚအမွတ္တစ္ခုကပ္လိုက္တာကို ကိုယ္လွမ္းျမင္လိုက္တယ္။
"ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္နဲ႔ လြတ္လပ္မႈ" ကို ပိုက္ၿပီး အေပါင္ဆိုင္က ကိုယ္အေျပးထြက္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆံုး အခ်စ္ရဲ႕ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈေတြကင္းခဲ့လို႔ ကိုယ္လြတ္လပ္ခဲ့တယ္။ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ကိုယ္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဝဲပ်ံႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကာလတစ္ခုအေရာက္မွာ "အထီးက်န္ျခင္း" ဆိုသူတစ္ဦးက ကိုယ္သတိမထားမိခ်ိန္ ကိုယ့္အနားေရာက္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ကိုယ္ဘယ္လိုမွ ျငင္းပယ္၊ ေမာင္းထုတ္လို႔ မရခဲ့ဘူး။ ဒီလိုအခ်ိန္ခါမ်ဳိးမွာ အခ်စ္ကို ကိုယ္ျပန္သတိရမိတယ္။ လွပတဲ့ေရာင္ျခည္ေတြ ယွက္သန္းထားတဲ့ အခ်စ္ကို ကိုယ္ျပန္လြမ္းဆြတ္မိတယ္။
အခ်စ္အေပါင္ဆိုင္ထဲ ကိုယ္တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္။ အေပါင္ဆိုင္ထဲမွာ အိတ္ႀကီးအိတ္ေသးေတြ အျပည့္ခ်ိတ္လို႔.. အေပါင္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ႀကီး ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနခဲ့တယ္။
"၁၉၉၈ခုႏွစ္ ဇြန္လကအခ်စ္ကို ျပန္ဝယ္ခ်င္လို႔ပါ"
"ဘာနဲ႔ ဝယ္မလဲ?"
ရင့္ေရာ္ေနတဲ့အသံနဲ႔ အေပါင္ဆိုင္ပိုင္ရွင္က ကိုယ့္ကို ေအးစက္စက္ေမးတယ္။
"ကိုယ္ရဲ႕အခုလက္ရွိနဲ႔ အနာဂတ္ အရာအားလံုး... ၿပီးေတာ့ အသဲႏွလံုးတစ္စံုနဲ႔ ျပန္ဝယ္မွာပါ" ေတြေဝမႈကင္းတဲ့အသံနဲ႔ ကိုယ္ျပန္ေျဖတယ္။
တုန္ရီေနတဲ့လက္နဲ႔ အိတ္ကို ကိုယ္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အိတ္ထဲအခ်စ္က အရင္အတိုင္း လွပၾကြရြေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ အခ်စ္ကို တယုတယ ကိုင္တြယ္ရင္း အေပါင္ဆိုင္က ကိုယ္လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။
အရင္က တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း ကိုယ္မသိခဲ့လို႔ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ လက္ထဲကအခ်စ္ လြတ္မက်ေအာင္ ကိုယ္ဂရုတစိုက္ရွိခဲ့တယ္။ အခ်စ္ကို ဂရုစိုက္ေနခဲ့လို႔ ေရွ႕ကလမ္းကို ကိုယ္ေသခ်ာမၾကည့္ခဲ့မိဘူး။ ေလျပင္းတိုက္ေနတဲ့ ရာသီဥတု အေျခအေနကိုလည္း သတိမရခဲ့ဘူး။ကိုယ္သတိတစ္ခ်က္အလြတ္မွာ ဒီႏွစ္ရာသီရဲ႕ နံပါတ္(၃)ခုေျမာက္ "အမွန္တရား"ဆိုတဲ့ ေလျပင္းက ကိုယ့္လက္ထဲက အခ်စ္ကို လြတ္က်ေအာင္ တိုက္ခိုက္သြားခဲ့တယ္။
ကိုယ့္လက္ထဲကအခ်စ္ ျပဳတ္က်ၿပီး သဲေတြျဖစ္သြားတာကို ကိုယ္မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရတယ္။
"ဟင့္အင္း.. ဒါ ငါ့အခ်စ္မဟုတ္ဘူး။ ငါ့အခ်စ္က ပုလဲေတြ"
အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ကိုယ္ေအာ္ဟစ္မိတယ္။ အခ်စ္က ဘာျဖစ္လို႔ အမွန္တရားဆိုတဲ့ ေလျပင္းဒဏ္ကို မခံႏိုင္မွန္း ကိုယ္နားမလည္ခဲ့ဘူး။
"အခ်စ္ဆိုတာ ပင္လယ္ထဲက သဲေတြပါပဲ။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ တယုတယ ဂရုစုိက္မယ္။ လြမ္းဆြတ္ျခင္း၊ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ စြတ္စိုေစမွ သူဟာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲ အနယ္ထိုင္ၿပီး ပုလဲျဖစ္သြားတာ"
"အခ်ိန္" လို႔ ေခၚတဲ့အဘိုးအိုက မလွမ္းမကမ္းကေန ကိုယ့္ကိုလွမ္းေျပာတယ္။
"အခ်စ္ကို ခင္ဗ်ားခဲြထားတာ ၾကာခဲ့လို႔ ခင္ဗ်ားရဲ႕အခ်စ္က အရင္လို ပုလဲမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေလျပင္းရဲ႕ဒဏ္ကို သူမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ သဲအျဖစ္ လႊင့္ပါးသြားခဲ့ရၿပီ"
လက္ထဲက သဲေတြကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ကိုယ့္ရင္ေတြ တဆစ္ဆစ္နာက်င္ေနမိတယ္။ အရင္က တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ဘဲ ခုမွအဖိုးတန္မွန္း သိတဲ့အခ်စ္ကို ကိုယ္တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပြ႔ဖက္ထားခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သဲေတြက ကိုယ္လက္ညႇိဳးၾကားထဲကေန စီးက်သြားကုန္တယ္။ အခ်စ္က သဲမႈန္အျဖစ္ ကိုယ့္အနား လြတ္က်ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ျပန္တယ္။
0 comments:
Post a Comment